Om een vision quest te begrijpen, moet je deze zelf ervaren. Er is geen andere manier. En als je eenmaal een vision quest hebt meegemaakt, dan wéét je dat je over een aantal jaren wéér gaat.
Voor mij waren er zeker drie uitdagingen: niet eten, geen afleiding, en alleen in de natuur zijn. Ik heb ontzag voor de natuur en kan er af en toe best een beetje bang van zijn. En “mijn” plek bleek niet idyllisch, maar op het eerste gezicht zelfs een beetje onheilspellend voor me.
Het niet eten ging me eigenlijk redelijk makkelijk af. Ik voelde wel dat ik de eerste twee dagen heel weinig energie had; het lichaam moet dan even omschakelen. Maar de derde dag was er ineens weer energie, en die bleef tot aan het einde. En daarna ineens weer kunnen eten is een heerlijke ervaring; alles ruikt en smaakt intenser, je waardeert eten dan zo veel meer!
Tijdens de eerste dag van de quest merkte ik dat mijn hoofd nog “vol” zat; ik dacht aan allerlei dingen uit m’n dagelijkse leven, en was daar druk mee bezig. Maar op een gegeven moment waren die dingen klaar, opgeruimd. En toen ervoer ik dat de dagelijkse stroom van gebeurtenissen, gedachten en afleiding eigenlijk een deksel vormt over een diepere, wezenlijke stroom van kennis, inzicht en energie.
Eerst bekeek ik de natuur, en zag ik hoe perfect alles eigenlijk werkt, van het allerkleinste tot het allergrootste. Ik kreeg een diep begrip voor de cyclus van het leven, ik zag hoe mieren onvermoeibaar doorwerkten, ik zag roofvogels in spiralen vliegen, ik zag hoe de zon opkwam en onderging, en hoe de sterrenpracht zich ontvouwde. Ik begreep hoe volkeren die dichter bij de natuur leefden, hun kennis over cycli opdeden en toepasten.
Toen kwam er een diepere bron van kennis en inzicht los. Ik begon daar ter plekke eindelijk het boek te schrijven, waar ik al zo lang tegenaan hikte. Het kwam vanzelf naar boven, het vloeide zo uit mijn pen!
En ik kreeg kennis aangereikt, gewoon uit mezelf, als een heel oud en zeker “weten”. Ik weet niet waarom, maar ik dacht na over de wereldeconomie, en besefte dat álle landen in de wereld een staatsschuld hebben. Aan wie dan? Hoe kan dat eigenlijk? En hoe hou je die schuld beheersbaar? Dat kan alleen met economische groei, als die stopt gaat een land in dit systeem failliet. En toen wist ik zeker: dat systeem klopt niet. Het creëert een verslaving waar je niet meer vanaf komt. Oneindige groei bestaat niet. De natuur kent overvloed, maar wel in balans. En daarmee is het economisch systeem zoals we dat kennen met groei en inflatie onhoudbaar. Zoals je dit leest, lijkt het misschien een beperkte redenering, maar het gevoel dat ik had toen ik me dit realiseerde, was zó diep en zó wezenlijk, het was en is écht een zeker weten.
Wat een vision quest met je doet, is voor iedereen uiteraard uniek. Maar niemand komt als dezelfde persoon terug. Een vision quest laat je weer in contact komen met de natuur, met jezelf, met de bron van al het leven. Het reikt je inzichten en ideeën aan die je in het gewone dagelijkse leven niet zou hebben opgedaan, zowel voor jezelf als voor het bedrijf waarvoor je werkt, of de omgeving waarin je leeft. Het is alsof er een deur opengaat en je een ruimte betreed die je al die tijd al bij je hebt gehad, maar nooit in bent geweest. En in die ruimte bevinden zich vele openbaringen. Ze wachten op je!
November 2015
